معنی تاج سر در لغت نامه دهخدا

بزرگ. گرامی سرور. ارجمند:، چو تخت آرای شد طرف کلاهش، ز شادی تاج سر میخواند شاهش.، نظامی.، از پی آن گشت فلک تاج سر.، نظامی.،، تاج سر بودن. بزرگ و مافوق و سرور بودن:، کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن، که زیب تخت و سزاوار ملک و تاج سری.، حافظ

معنی تاج سر در فرهنگ لغت هوشیار

بزرگ، گرامی، سرور

معنی تاج سر - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی تاج سر در فرهنگ لغت هوشیار

بزرگ، گرامی، سرور

تاج سر

لغت نامه دهخدا

تاج سر

فرهنگ لغت هوشیار

تاج گل

(دخترانه)

آنکه چون تاجی در رأس گلها است، زیبا

فرهنگ نامهای ایرانی

تاج مهر

(دخترانه)

آنکه چون تاجی بر سر خورشید است یا دسته گلی به شکل تاج بسیار زیبا

فرهنگ نامهای ایرانی

تاج دار

دارای تاج، کنایه از پادشاه

فرهنگ فارسی عمید

زاج سور

مهمانی و سوری که در روز حمام رفتن زن زائو می دهند، برای مثال خزائن تهی شد در آن زاج سور / درون ها پر آمد ز عیش و سرور (لبیبی - شاعران بی دیوان - ۴۸۴)

فرهنگ فارسی عمید

صاع سر

صدقۀ سر، زکات سر، زکات بدن، زکات فطره که در عید فطر بدهند

فرهنگ فارسی عمید

چاه سر

سر چاه، لب چاه، دهانۀ چاه، برای مثال کزآن چاه سر با دلی پر ز درد / دویدم به نزد تو ای زادمرد (فردوسی - ۳/۳۷۳)

فرهنگ فارسی عمید

تاجوار

تاج مانند، هر چیز شبیه تاج

فرهنگ فارسی عمید

خان سر

(سَ)

ده کوچکی است از دهستان اشکور پایین بخش رودسر شهرستان لاهیجان. ناحیه ای است در 24 هزارگزی جنوب خاوری سی پل و 60 هزارگزی جنوب رودسر. این ده در منطقۀ کوهستانی قرار دارد وآب و هوای آن آب و هوای مناطق سردسیری است و دارای 30 تن سکنه میباشد. شغل اهالی گله داری است و زمستان ها به گیلان میروند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

خام سر

(سَ)

آنکه خیالات فاسد و اندیشه های تباه در سر داشته باشد. (آنندراج) ، نعت است مر کسی را که صاحب خیالات فاسد میباشد. چون: ’آدم خام سر چنین کند’

لغت نامه دهخدا

تاج زر

(جِ زَ)

آفتاب عالمتاب. (مجموعۀ مترادفات)

لغت نامه دهخدا

تانیسر

(سَ)

نام شهری است در هندوستان. (برهان) (آنندراج) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء). گردیزی در زین الاخبار آرد: در سنۀ احدی و اربعمائه (401 هجری قمری)... چنین خبر آوردند مر امیر محمود را، که تانیسر جایی بزرگ است و بتان بسیار اندرون، و این تانیسربنزدیک هندوان همچنان است که مکه بنزدیک مسلمانان، و سخت بزرگ دارند هندوان آن بقعت را، و اندر آن شهر بت خانه سخت کهن و اندر آن بتخانه بتی است که آن را جکرسوم گویند. چون امیر محمود رحمه اﷲ این خبر بشنید رغبتش افتاد که بشود و آن ولایت را بگیرد و آن بتخانه ویران کند و مزدی جزیل خویشتن را بحاصل آرد و اندر سنۀ اثنین و اربعمائه (402 هجری قمری) از غزنین برفت و قصد تانیسر کرد. چون براو چیپال شاه هندوستان خبر یافت تافته گشت و رسول فرستاد سوی امیر محمود که اگر این عزم را بیفکنی و سوی تانیسر نشوی پنجاه فیل خیاره بدهم. امیر محمود رحمه اﷲ بدان سخن التفات نکرد و برفت، (چون) به دیره رام رسید مردمان رام بر راه آمدند اندر انبوهی بیشه و اندر کمینگاهها بنشستند و بسیار مسلمانان را تباه کردند و چون به تانیسر رسید شهر خالی کرده بودند، آنچه یافتند غارت کردند و بتان بسیار بشکستند و آن بت جکرسوم را به غزنین آوردند و بر درگاه بنهادند و خلق بسیار گرد آمده بنظارۀ آن. (زین الاخبار چ 1327 ص 55).
از آنکه جایگه حج هندوان بودی
بهار گنگ بکند و بهار تانیسر.
عنصری.
بکشت مردم و بتخانه ها بکند و بسوخت
چنانکه بتکدۀ دارنی و تانیسر.
فرخی.
رجوع به تانیشر شود

لغت نامه دهخدا

تاگ ور

(وَ)

این کلمه مرکب است از ’تاگ’ و مزید مؤخر ’ور’ بمعنی تاج دار، تاجور، مکلل. رجوع به تاجور و تکفور و حواشی جهانگشای جوینی چ قزوینی ج 3 صص 484-488 شود. این کلمه را ارمنیان بصورت تگور بمعنی شاه و تاجدار استعمال کنند

لغت نامه دهخدا

پنج سر

(پَ سَ)

در قدیم با واو مجهول، چوب و درخت و تخته، واز این جهت چوب تراش را درودگر گویند. (از برهان)

لغت نامه دهخدا

تار سر

(رِ سَ)

تارک سر: فرق، تار سر که راهی است میان موی سر. (منتهی الارب). مفرق، تار سر که فرق جای موی سر است. (منتهی الارب). قبض،بزرگ شدن سر یا تار سر. (منتهی الارب). قلۀ تار سر مردم. (منتهی الارب). رجوع به تار (مخفف تارک) شود

لغت نامه دهخدا

تاج بر

(بَ)

معرب تاجور و عرب آنرا جمع بسته و تجاوره استعمال کرده است ’عدی ّبن زید’ گوید:
بعد بنی تبع نخاوره
قد اطمأنت بها مرازبها
(المعرب جوالیقی ص 319).
مصحح در حاشیۀ همین صفحه گوید: ’سخو’در نسخۀ چاپ ’لایپزیک’ تجاوره را جمع تاجور شناخته ولی این صحیح نیست و این کلمه تصحیفی از ’نخاوره’ می باشد که از ’بنی تبع’ بوده اند و این معنی از قصیده آشکار می شود

لغت نامه دهخدا

خراج سر

(خَ جِ سَ)

سرانه. خراج رأس. سرگزیت

لغت نامه دهخدا

چاه سر

(سَ)

چاه. چاهسار:
منیژه بیامد بدان چاه سر
دوان، خوردنیها گرفته ببر.
فردوسی.
از آن چاه سر با دلی پر ز درد
دویدم بنزد تو ای نیکمرد.
فردوسی.
، سرچاه. لب چاه. دهانۀ چاه، گودالی عمیق. گودی ژرف

لغت نامه دهخدا